Raadgeefster vs vriend: waar is de grens

Soms komen er vriendinnen naar je toe die eventjes hun hart moeten uitstorten. Het eerste waar ik aan denk is dan mijn eigen meningen aan de kant te zetten en gewoon te luisteren naar die persoon. Zo heb je van die vrienden die je enkel hoort wanneer er weer iets dwars zit. Op den duur hoor je ze zo al afkomen met het zoveelste liefdesprobleem. Eigenlijk zou je tegen haar willen zeggen ga er bij weg, je verdiend hem niet. Maar dat willen ze toch niet horen want hij is zo goed en zo lief. Als buitenstaander lijkt haar vriend voor jou alleen maar een arrogante zak die alleen maar eens komt aankloppen als hij weer eens met een broek vol zin zit. Sorry voor mijn taalgebruik, iedereen loopt wel eens op wolkjes terwijl het helemaal niet de ware is. Zelf maakte ik het ook mee, en nadien kom je dan tot de vaststelling dat het inderdaad een egoïstische zak was. Dan hoor je je vriendinnen afkomen met een grijns op hun geziht omdat je eindelijk van die zak af bent en zeggen ze vrolijk:’ het komt wel goed meisje, ander en beter’. In zichzelf denken ze eigenlijk alleen maar ‘zie je wel dat ik gelijk had’. Vriendinnen noemt zichzelf dat dan, maar eigenlijk gedragen ze zich op en top als de beste vriendinnen op dat moment want ze zeggen wat je wilt horen. Is dat uiteindelijk niet de definitie van goede vriendin zijn?

Zo kwam ik vandaag tot de ideale uitspraak, al zeg ik het zelf. Een levenspartner vinden is net als een zoektocht naar de ideale schoenen. Als de eerste je niet direct past zet je ze best gewoon aan de kant en neem je een ander paar. Want probeer er iets aan te veranderen, dat passen ze misschien wel maar zitten ze toch nog niet perfect. De ideale schoenen zullen als gegoten zitten, zo ook je levenspartner, dat moet direct klikken. Ook moet je die schoenen eerst wat inlopen. Weliswaar zijn er kleine kantjes die wel zullen versoepelen na een tijdje. En dan pas zullen die schoenen perfect zitten.

Noem me een shoesaholic, maar ik vond het wel een mooie vergelijking. Zeg wel niks over het verslijten ervan, want dat laat ik eventjes terzijde.

xxx Your dreamgirl

Uitstelgedrag

‘Nog eventjes en dan begin ik echt, mama’. Het begon al in men kindertijd toen ik liever speelde dan men huiswerk te maken, slechte gewoontes omdat je huiswerk maken nu eenmaal niet leuk is. Maar het moet gebeuren. Nu zit ik hier met een massief grote opdracht en wederom met een veel te grote drang om tv, series, laptop,… Al de afleidingen zijn er niet op verbeterd met het ouder worden. Om dan nog te spreken dat vrijdagavond ‘liefjesdag’ is. Of zo noem ik het toch, want het enige wat we dan doen is zijn zin. Versta me niet verkeerd: tafelvoetbal is iets leuks maar een hobby van je vriend moet je al meer dan interesseren vooraleer je er zelf effectief plezier in kunt beleven. Meestal kijk ik gewoon toe hoe hij professioneel bezig is. Hij is dan blij dat ik er bij ben maar ik moet enkel blij zijn met een simpele kus tussen de matchen. En je moet me dan eens zien glunderen als een klein kindje dat net een snoepje gekregen heeft van de bakker. Ik verbaas me enorm dat ik het zo lang al heb kunnen volhouden naar zen hobby te kijken. Zie het uit liefde, want anders doe je zulke dingen niet vrees ik.

Nu, men stapel met documentatie ligt hier vrolijk naar me te lachen en men koffie heeft jammer genoeg zen werk maar gedaan voor een uurtje. De slaap valt nu terug over me heen en het lijkt alsof ik nog moeër ben geworden dan anders. Koffie helpt precies niet echt voor mij, of het heeft dan toch een aveechts effect als het uitgewerkt is. Cola heeft ook geen effect want dat heb ik gisteren al geprobeerd, toen lag ik gewoon te slapen voor men laptop.

Ale huphup, nog eventjes in men ogen wrijven en dan… ja gaan slapen zodat ik morgen vroeg kan opstaan… Maar herken je die redenering niet van gisteren avond?

xxx Your dreamgirl